Home

Appetizer 5:

The House

Tiberius Black

Marion werd weer zwetend wakker. Het was de zoveelste nacht op een rij dat ze onrustig sliep. Ze keek op haar wekker. Het was 04:01. Buiten was het nog donker en doodstil. Ze stond op en liep naar de badkamer van haar luxe appartement en keek in de met LED-omlijste verlichting van de spiegel. Het witte LED-licht versterkte de paarse wallen onder haar blauwe ogen nog meer, waardoor het leek alsof zij aan een vreselijke ziekte leed. Hoewel ze van haar droom altijd alleen maar het laatste deel kon herinneren, bleef haar steeds het angstaanjagende gezicht bij van een jong meisje, dat haar met indringende ogen vragend om hulp aankeek. Het meisje moest een jaar of acht zijn geweest. Haar gezicht had bloeduitstortingen en blauwe plekken. Haar lange blonde haar was ongekamd en leek al weken niet gewassen. Haar tengere lichaam droeg een met vlekken besmeurde slaapjurk en ze stond met gekromde tenen op een stenen vloer. Het gaf Marion het gevoel dat de vloer waarop zij stond ijskoud moest zijn. Ze zei geen woord, maar de uitdrukking op haar angstige, smalle gezichtje en haar uitstekende handen in de richting van Marion, lieten haar blijken dat het meisje bijna smekend Marion’s aandacht vroeg. Op een met kaarslicht verlichte schemerige achtergrond was een smalle kamer met een klein raam te zien

waarvoor tralies zaten. Het enige object dat Marion in de smalle kamer zag staan, was een houten bed

waarop alleen een dun matras en een laken lagen. De kamer zelf bestond uit goorbruin onbeschilderde ruwe betonnen wanden. Er zaten op verschillende plaatsen gaten in de muren. Sommige gaten lieten wat licht door, waarschijnlijk van een aangrenzende kamer waar eveneens wat kaarslicht dit effect moet hebben veroorzaakt. De naargeestige sfeer, die deze omgeving bij zich droeg, gaf Marion rillingen. Ze keek nogmaals in de spiegel. Haar middellange zwarte haar was nat van de transpiratie. Eigenlijk wilde ze douchen, maar ze kon de kracht daarvoor niet opbrengen. Het leek wel of deze beelden in haar droom al haar energie opzogen en haar uitputte. Ze opende de kraan en waste haar bezwete gezicht met koud water. Ze probeerde vervolgens het lugubere beeld dat haar de afgelopen weken, bijna iedere nacht uit haar slaap haalde, voor de zoveelste keer van zich af te schudden. Waarom kreeg zij steeds dit beeld? Ze had geen idee wie het meisje was noch waar ze zich bevond. Was het iets dat zij ooit -onbewust- in een film of documentaire op de televisie had gezien en dat haar bijbleef? Of was het een associatie van een belevenis uit haar jeugd dat zij had verdrongen en nu alsnog vroeg om verwerkt te worden? Het waren die vragen die haar bezig hielden en haar uit haar slaap hielden. Het vrat aan haar dat ze aan de betekenis van deze droom geen antwoord kon geven en juist daardoor leken deze beelden maar te blijven terugkomen. Ze droogde zich af een liep vermoeid terug naar haar bed. In de slaapkamer merkte ze dat haar man nog licht snurkend zijn nachtrust vervolgde en niets van haar gestommel in de badkamer had gemerkt. Zou ze hem wakker maken en toch maar eens vertellen wat haar nu al die nachten uit haar slaap hield? ‘Nee.’, dacht ze. ‘Dit is niet het moment. Dat kan ik Rob niet aandoen. Hij heeft het al druk genoeg op zijn werk en hij heeft ook zijn slaap nodig.’ Daarnaast kende zij zijn antwoord al. Ze waren lang genoeg getrouwd om van elkaar te weten hoe de ander over bepaalde zaken dacht. Het was hem allang opgevallen dat Marion zich de afgelopen weken anders gedroeg. Ze was kribbig, kortaf en snel geïrriteerd. Op zijn vraag wat er aan de hand was, ontweek zij steeds een antwoord en Rob was niet het type dat dan bleef doorvragen. Daarnaast herkende hij deze momenten ook als zij haar maandelijkse periode had en verklaarde voor zichzelf dat dit waarschijnlijk aan de overgang zou liggen. Hoewel zij daarvoor zijns inziens nog wat te jong was en dit alles nu wel wat lang begon te duren, kende hij de anatomie en biologie van de vrouw onvoldoende om daar een eensluidend antwoord op te geven. Hij ging ervan uit dat zij, mocht het belangrijk zijn, er dan zelf wel over beginnen als zij vond dat zij daaraan toe was. Tegelijkertijd vond Marion dat het zinloos was om over haar verstoorde nachtrust te praten. Zijn verklaring over de beelden in haar droom, kon zij al raden. Hij zou haar vertellen dat dit te maken had met de wens voor kinderen, die hen helaas niet gegund leek. In eerste instantie werd de schuld gegeven aan het drukke leven, dat zij hadden en de tijd die zij nodig hadden om een stabiele toekomst op te bouwen. Nu zij inmiddels beiden weliswaar deze toekomst redelijk voor elkaar hadden, begon de leeftijd te tellen. Marion zou binnenkort eenenveertig worden en de tijd begon te ‘dringen’. De afgelopen jaren had ze twee miskramen gehad en nu vond Rob zichzelf te

oud worden om nog aan een kroost te beginnen. De gedachte dat hij drieënzestig zou zijn als zijn kind twintig werd, vond hij te oud. Zeker in gedachte nemend dat hij zich altijd voorhield dat het nemen van één kind egoïstisch was en slechts bedoeld om jezelf te ‘bewijzen’, terwijl een kind tenminste een broertje of zusje zou moeten hebben om mee op te groeien. De gedachte dat hij dan nóg ouder zou zijn, voordat zijn kinderen zelfstandig als volwassenen door het leven konden gaan, gaven hem een onprettig gevoel. Tegelijkertijd was Rob teveel gewend geraakt aan de luxe, die zij zich nu konden veroorloven en zag hij het krijgen van kinderen als een bedreiging om dit alles op te moeten geven. Deze discussie hadden ze al vaker gevoerd en Marions droom en de expressie in het gelaat van het meisje in haar droom, zou hij uitleggen als de angst die zij had om kinderloos te blijven. Ze voelde er dan ook niets voor om deze discussie midden in de nacht weer te gaan voeren. Bovendien had Marion, als hoofd van een succesvol reclamebureau, dezelfde ochtend ook al afspraken staan, bleef haar niets anders over dan zich weer in bed te vleien en te hopen snel weer in slaap te vallen. Na een half uur heen en weer gedraai, lukte het haar gelukkig uiteindelijk de slaap te hervatten. mso-bidi-language:AR-SA'>De volgende ochtend kwam Marion met moeite uit bed. Ze rook de croissants, die Rob inmiddelsuit de Airfryer had gehaald. Nog steeds doodmoe, kwam zij in haar badjas aan tafel zitten. Rob keek haar lachend maar ook bezorgd aan. “Zo mevrouw Meyer, de rimpels in uw gezicht zeggen mij dat u slecht heeft geslapen! Hier heeft u een kop koffie. Daar knapt u van op!” Een kleine glimlach kwam van haar gezicht. “Meneer Meyer, ik heb al een koffieautomaat van u gekocht!” “Ik heb ook nog soepautomaten te koop! Maar ja, als ik je nu op dit tijdstip een kop soep geef…” Marions kleine glimlach verdween. Ze besefte dat hij haar wat wilde opvrolijken, maar ze was niet in de stemming. Het was de vierde praktisch slapeloze nacht op een rij. Ze kreeg last van hoofdpijn en voelde zich niet lekker. De koffie smaakte gelukkig goed en kikkerde haar wat op. Zoals Rob altijd zijn klanten voorhield: “Je hebt automaten verkopers, die er koffie bij verkopen en je hebt koffieverkopers, die er automaten bij leveren!” Hij behoorde tot de laatste groep en het verschil in kwaliteit en smaak was te merken, ook door Marion. Geïnspireerd door Rob was zij ook degene die een grote soepleverancier als klant voor haar reclamebureau wist te winnen. De bekende commercials van dit merk waren jarenlang zo bekend, dat zelfs nu nog gesproken wordt over het merk en het uitgewogen tijdstip waarbij een ieder even zou moeten stoppen met werken en genieten van dat soepmoment. Helaas werkt een goede reclame niet voor eeuwig en kan een reclamebureau niet leven van één klant. Zeker als een product zo goed is ingeburgerd, dat het geen reclame meer nodig heeft. Haar zorgen om een nieuwe opdracht binnen te halen en daarvoor een sterke commercial te maken, waren begrijpelijk. "Ik heb weer slecht geslapen, Rob!”, gaf ze uiteindelijk toe." Maak je geen zorgen, schat. Er komen heus wel nieuwe opdrachten.." "Dat is het niet. Ik...”""....ben overwerkt en oververmoeid!”, voegde Rob toe voordat zij zelf haar zin kon afmaken. “Je moet eens aan jezelf denken en een paar weken vrij nemen. Eigenlijk zou een sabbatical je goed doen! Je bent nu drie jaar onafgebroken aan het werk geweest. Ik weet best waarom..” “O, ja?” “Om je miskramen te vergeten en je kinderwens te verdringen!” Ze keek Rob aan. In zekere zin had hij gelijk. De laatste jaren had zij in zeer korte tijd haar vader en moeder en twee foetussen verloren en was er de afgelopen zomers zoveel regen gevallen waardoor zij op de grens van depressiviteit zat. Om te voorkomen dat de neerslachtigheid ook gevolgen zou hebben voor de relatie met haar man, besloot zij zich op haar werk te storten. Ze had inmiddels voldoende vakantiedagen opgebouwd om een klein jaar vakantie te nemen, maar hield zich voor niet gemist te kunnen worden op haar werk. Een drogreden. Zij had zeer goede collega’s, die haar konden vervangen. Het was de angstaanjagende gedachte om elke dag thuis te zitten in een ‘leeg’ huis. Hoewel zij zich financieel niet druk hoefden te maken, was zij was niet het type om deze leegte op te vullen met dure en exclusieve producten of kleding om even dat gelukzalige gevoel te krijgen wat in de meeste gevallen na enkele dagen alweer zou verdwijnen en de volgende aankoop weer moest vergoelijken om opnieuw even dat gevoel terug te krijgen. Gek genoeg was het juist de drukte van de werkdag, de gesprekken met collega’s en cliënten en de ‘verplichte’ sociale contacten op feestjes, die haar na afloop van zo’n party de leegte nog meer liet voelen als zij weer thuis kwamen.

Deze leegte betrof haar diepste zelf. Waar leefde ze voor? Geen ouders meer, geen kinderen. Geen doel! Voor veel andere echtparen zou het feit dat de vrouw meer tijd aan haar werk dan aan haar echtgenoot besteedde juist een breekpunt in een huwelijk kunnen zijn. Gelukkig had zij Rob, die veel begrip had voor de ongelukkige samenloop van omstandigheden, die haar ten deel waren gevallen en hij steunde haar waar hij kon. Rob gaf haar de schaal met warme croissants aan en ging vlak naast haar zitten. Hij pakte haar hand. Haar hand voelde koud aan. Toen keek hij haar diep in haar ogen. “Luister schat. Morgen zijn wij twintig jaar getrouwd. Ik wilde het eigenlijk nog niet tegen je zeggen, maar ik heb een verrassing voor je. Neem vanmiddag nou eens vrij en koop voor jezelf een mooie jurk. Ik heb voor morgen een tafel gereserveerd bij een exclusief restaurant in het centrum van de stad, compleet met kaarslicht en zachte achtergrondmuziek.” “Maar mijn werk…?” Rob lachte. “Ik had met Martin al geregeld dat hij jouw agenda vrij hield en een paar afspraken overnam!” Het verhaal overdonderde Marion een beetje. Niet dat ze haar huwelijksdag was vergeten, maar normaliter bleef het bij een mooie bos bloemen en een grote ansichtkaart waarop Rob zijn liefde voor haar schreef, een luxe bezorgmaaltijd met een goed glas wijn, wat lekkere hapjes bij de film, die zij vanaf de bank van de beamer bekeken en de gebruikelijke viering van de huwelijksnacht. Na twintig jaren was zelfs de huwelijksdag een ritueel geworden, dat weinig fantasie voor iets exceptioneels overliet. Althans tot vandaag! Eindelijk verscheen er een volle glimlach op Marions gezicht en leek zij weer wat energie te krijgen om de dag met een leuk vooruitzicht te beginnen. Rob hoopte dat dit door zijn verrassing kwam en niet door de koffie. Marion dacht hardop na: “Ik heb deze ochtend alleen een gesprek met een auteur die een bijzonder boek voor middelbare scholen heeft geschreven en ik wil bekijken of hiervoor een leuke reclamespot gemaakt kan worden, dat de doelgroep aanspreekt. Voor de rest kan ik vrij nemen…” “Mooi, dat is dan geregeld. En eh, neem nu eens de tijd om wat te winkelen en verras mij morgenavond eens met nieuwe jurk waarin jouw schoonheid nog meer tot uiting komt!” Rob gebruikte graag kleurrijke metaforen. Zijn charme had nog steeds een uitwerking op zijn vrouw. Hij kuste haar. “Ik houd van je, schat! Ik moet nu weg en nog even wat zaken op mijn werk regelen en nog iets anders…, iets speciaals… Maar dat vertel ik je nog niet!” Marion keek hem nu vragend en met gefronste wenkbrauwen aan, maar voordat zij een vraag kon stellen, liep hij naar de deur en riep: “Ik ben vanavond laat pas thuis, maar morgen ben ik er de hele dag voor jou! Doei.” Rob lachte inwendig. Hij wist dat Marion zich nu de hele dag zou afvragen wat hij daarmee bedoelde en hoe het haar irriteerde om dat dan pas de volgende dag te kunnen horen. Het waren van die kleine plagerijtjes die hun huwelijk ook verrassend hielden en, na twintig jaar huwelijk, niet in een sleur deed veranderen. Op haar beurt stond Marion op, geërgerd door dit halve antwoord, Ze kleedde zich aan en keek nogmaals in de spiegel. ‘Wow!’, dacht ze. ‘Ik zie er echt niet uit!’ Ze besloot haar voorraad make-up te decimeren om toch de enorme hoeveelheid plamuur te gebruiken, die noodzakelijk was om de paarse wallen onder haar ogen te verdoezelen. Zó kon zij zich tenslotte niet representatief vertonen bij haar afspraak. Hoewel zij tijd genoeg had, bleek al dit gedoe toch langer te duren dan zij aanvankelijk verwachtte en haastte zij zich naar haar rode Peugeot Cabriolet die al een piepend geluid liet horen, toen zij zich in de garage onder haar appartementengebouw in de richting van haar auto begaf. Het was even alsof de auto wilde laten weten dat hij haar gemist had. Even een bekeuring voor lief nemend scheurde zij met piepende banden door de garage en schoot de openbare weg op. Een claxonnerende bestuurder achter haar deed haar even in haar binnenspiegel kijken en met een verontschuldigend handgebaar probeerde zij haar onvoorzichtig rijgedrag goed te ‘praten’. ‘Rustig, Marion,’, dacht ze bij zichzelf. ‘de slechte nachtrust moet mij niet fataal worden!’ Na een paar kilometer kreeg ze weer de controle over zichzelf. Volgens haar navigatiesysteem was ze nog ruim op tijd voor haar afspraak. Professioneel stapte zij haar kantoor binnen, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Haar glimlach naar haar collega’s, enkele losstaande opmerkingen over het weer en de kleding van een medewerker en haar door make-up gemaskeerde paarse wallen, gaven haar weer het zelfvertrouwen zodat niemand in de gaten had hoe vermoeid zij in werkelijkheid was.

In haar kamer zat de auteur al met een kop koffie in zijn handen op haar te wachten. Ze keek hem aan. Hoewel zijn pseudoniem anders deed vermoeden, had de schrijver dezelfde nationaliteit als Marion en gaf de kleur van zijn achternaam zeker niet de kleur van zijn kledij weer! Ze stelde zich voor, ze gaf een korte impressie van haar bedrijf, vroeg vervolgens aan de man welke ideeën hij had om vervolgens gezamenlijk te bekijken welke opties er voor haar klant tot de mogelijkheden behoorden. Het was een riedel, die zij al zo vaak aan potentiële klanten had verteld dat zij de tekst uit haar hoofd kende. Haar werk stond in de ‘automaat-stand’. Deze routine veroorzaakte ook dat zij, terwijl zij haar verhaal deed, met haar gedachten nog steeds bij die bizarre droom zat, die haar nachtrust zo verstoorde. Toen de schrijver vervolgens zijn wensen met haar besprak, luisterde zij ook maar half. Goed genoeg om een beeld te vormen, maar niet voldoende om direct met een leuk voorstel te komen. ‘Hm, zijn idee is wel origineel en fascinerend!’, dacht ze. Daarom besloot Marion na een uur het gesprek en dirigeerde zij de man met een stevige handdruk in de richting van de deur. Ze gaf aan enkele voorstellen uit te gaan werken. Op korte termijn zou ze dan contact opnemen om dat te bespreken. Haar mogelijke nieuwe klant zou zich misschien wat geforceerd uit haar kantoor gestuurd voelen, maar haar gedachten over haar droom bleven zelfs tijdens het gesprek met de auteur op de achtergrond haar aandacht voor haar klant verstoren. Om te voorkomen dat ze de opdracht mis zou lopen door een misvatting, kon ze het gesprek beter op deze wijze beëindigen en er op een later moment op terugkomen. Ze ging achter haar bureau zitten en staarde met haar handen op haar hoofd naar beneden naar een blocnote waarop zij aantekeningen had gemaakt. Het was betrekkelijk leeg. Ze was met haar gedachten er niet bij en besloot het voorstel van Rob aan te nemen. Ze zou vrij nemen en zichzelf verwennen met een mooie jurk. Dan was ze ook even wat afgeleid. Daarna zou ze die middag maar eens wat rust nemen, een warm bad en misschien zelfs even het bed induiken om haar slaaptekort in te halen en om te voorkomen dat zij de volgende dag op hun feestje nog steeds doodmoe was. Bovendien was zij wel benieuwd wat de verrassing was die Rob voor haar gepland had. Een ring? Of misschien een dagje Thermae 2000? Ze pakte haar telefoon. “Martin, kan je even komen?” Ze kreeg geen antwoord, maar de deur ging nagenoeg tegelijkertijd open. Een jongeman met krullend haar een een klein rond brilletje keek haar aan. “Kan je mijn gedachten lezen?”, zei Marion. “Ja, dat weet je toch?”, glimlachte hij. “Je gaat mij nu vertellen dat je vrij neemt en mij je afspraken laat overnemen!” Marion lachte terug. “Je speelt onder één hoedje met mijn man, hé!” “Klopt.” “Wat eh, heeft hij allemaal nog meer met jou afgesproken?”, vroeg ze nu, hopend dat hij iets zou loslaten over wat Rob de volgende dag van plan was.” Martin had haar echter door en maakte haar nieuwsgierigheid nog groter. “Dat jij morgenavond een grote verrassing krijgt tijdens het diner!” “Weet jij.., wat dat is?” “Ik zeg je alleen dat je je geen zorgen hoeft te maken! Het komt helemaal goed!” Martins ogen twinkelden. Het was grappig hoe Marion haar nieuwsgierigheid probeerde te verbergen en hem ogenschijnlijk onopvallend doorvroeg om te weten te komen wat zij kon verwachten. Om te voorkomen dat hij zich verder toch nog zou verspreken, wees hij naar de deur. “Als je het goed vindt, ga ik weer aan het werk. Geniet van je dag. Laat alles hier maar even van je schouders vallen. Wij houden ‘de toko’ heus wel even draaiend zonder jou!” “Dank je, Martin. Dan neem ik verder vrij en ga wat shoppen, maar mocht je me nodig hebben…” “Dan heb ik je telefoonnummer. Ja, ja..”, voegde Martin toe terwijl hij wegliep en de deur achter zich sloot. Marion stond moeizaam op, pakte haar autosleutels, handtas en keek nog even in de spiegel voordat zij naar buiten zou gaan. Hoewel het anderen blijkbaar niet opviel, vond zij zichzelf er niet uitzien. Ze zag zelfs enkele gesprongen adertjes in haar rechteroog. Hoe meer zij in de spiegel staarde, hoe meer haar beeltenis leek te veranderen in een oude vermoeide vrouw. Het leek wel of zij door het slaapgebrek begon te hallucineren. ‘Kom op,’, dacht ze. ‘Je bent verdorie pas éénenveertig.’ Even dacht ze aan haar vader. Hij waarschuwde haar voor een burn-out als zij niet op zichzelf zou passen. Uiteraard ontkende ze dat dan en beloofde dat dát haar niet zou overkomen.

Even stokte haar adem. Ze miste hem. Zijn einde was abrupt gekomen en ze had nooit de kans gekregen om goed afscheid te nemen. Paps betekende alles voor haar. Met een leeftijdsverschil van ‘slechts’ 24 jaar, was hij meer dan een vader. Hij was haar maatje en vertrouweling. Zelfs de meer delicate privézaken besprak zij liever met haar vader dan met Rob of haar moeder. Als ze geïrriteerd, vermoeid of wat depressief begon te worden wist hij haar altijd weer aan het lachen te brengen. ‘Verdorie.’, dacht ze. ‘Waarom zegt men dat iedereen ouder wordt en blijken nu zoveel mensen hun pensioengerechtigde leeftijd niet eens meer te halen?’ Haar verdriet zat diep. Ze was in die tijd in verwachting van een tweeling. Twee meisjes. Door de plotselinge dood van haar vader, die haar emotioneel zo diep raakte, werd haar biologische balans volledig uit het ritme geslagen. Ze gebruikte slaapmiddelen, antidepressiva en speed om op de been te blijven, maar dit had uiteindelijk een miskraam tot gevolg gehad. Ze waren nu drie jaar verder, ze had zich volledig op haar werk gestort, maar ze kon merken dat zij daarmee het verwerkingsproces alleen maar uitstelde. Ze voelde aan dat zij tijd moest nemen om tot zichzelf te komen om erger te voorkomen. Misschien was dit wel het moment. Ze pakte haar purperen handtasje en controleerde of zij haar betaalpassen niet was vergeten. Vandaag zou ze zich richten op haar huwelijksdag en doen wat Rob al zo lang haar had voorgehouden: een mooie jurk kopen, even naar de kapper, misschien nog een paar schoenen en wat bijouterie om het te completeren. Ze zou zich niet door slechte nachtrust en nare gedachten uit het veld laten slaan. ‘Vandaag is de start van betere tijden!’, nam ze zich voor. Ze wilde Rob laten zien dat ze zijn verrassing waardeerde en zou er extra goed uitzien voor hem. Met flinke stappen, bijna rennend, liep zij op haar rode bolide af. Het is dat zij nu eens een keer naar de kapper wilde gaan en dit niet via het internet kon regelen. Normaal gunde zij zichzelf geen tijd om te shoppen, maar nu zij toch naar het winkelcentrum ging, nam ze de tijd om wat kleding te zoeken. De kapper was snel geregeld. De barbier kende haar en hij wist welke stijl haar voorkeur had, maar haar kieskeurigheid van kleding nam veel meer tijd in beslag. Het werd al donker voordat zij al haar pracht en praal voor de volgende dag bij elkaar had gesprokkeld. Aangezien zij wist dat Rob pas laat thuiskwam, besloot zij een broodjeszaak binnen te stappen en voorkwam zij dat ze ‘s avonds nog voor haarzelf moest koken. Terwijl zij haar goed gevulde broodje met diverse vleeswaren en toegevoegde salade opat, keek ze naar haar tassen met aankopen. Ze glunderde. Rob zou opkijken. Deze keer had ze haar daad bij het woord gevoegd en zou zij hem de volgende dag versteld doen staan. Het was half negen in de avond toen zij weer bij haar appartement aankwam. Ze zag dat de auto van Rob nog niet terug was. Ze besloot haar aangekochte kleding nog even snel te verstoppen en ging met een glas wijn op de bank zitten en tv kijken. Op deze manier zou ze, als hij thuis kwam, net doen alsof zij de hele dag gewerkt had en ogenschijnlijk geen aandacht aan de komende huwelijksdag had besteed. Haar plannentje om hem een beetje te plagen, ging echter niet op. Na een saaie documentaire keek ze op haar horloge. Het was inmiddels half twaalf en Rob was nog steeds niet thuis. Ze stuurde hem een sms’je, maar een reactie bleef uit. Enigszins ongerust liep ze naar haar bed. Ze wist dat ze weer moeilijk in slaap zou komen, niet wetend waarom Rob zo laat was. Werd hij opgehouden of hoorde dit bij haar verrassing? Enerzijds wilde ze hem bellen, maar anderzijds wilde zij niet dat hij zich daardoor gehaast voelde om thuis te komen. Uiteindelijk besloot zij toch een Zolpidem te nemen om deze keer zonder nare dromen wakker te worden in het midden van de nacht. Ze wilde voorkomen dat zij de volgende ochtend met een met rimpels en wallen verwrongen gezicht zou opstaan en hun huwelijksdag dodelijk vermoeid moeten gaan vieren. Ondanks het slaapmiddel bleef het nog enige tijd malen in haar hoofd. ‘Waarom is Rob zo laat? En welke verrassing heeft hij voor mij bedacht? Helaas kon ze weinig anders dan afwachten wat haar echtgenoot voor haar de volgende dag had bedacht. Uiteindelijk begon de pil te werken en viel zij in een diepe slaap.

Rob opende de deur en kwam op zijn tenen het appartement binnen. Het was 3 uur in de nacht geworden. Hij wist dat hij vreselijk laat was en voelde aan zijn sokken dat Marion al lang en breed sliep. Hij wilde haar nachtrust niet verstoren en tevens voorkomen dat zij de volgende dag wegens gebrek aan slaap humeurig uit bed kwam. Dat zou de toch feestelijke sfeer van twintig jaren huwelijk behoorlijk kunnen verminderen. Hij zag in de schemering van de gang nog licht branden in de huiskamer. Dat licht kwam niet van buiten. Ze woonden in een penthouse op de tiende verdieping met een formidabel uitzicht over de stad, maar dit licht was niet van de straatverlichting. In de woonkamer flikkerde een schemerlamp. Ook bleek de televisie nog aan te staan en zij gaf een sneeuwend beeld. ‘Vreemd.’, dacht Rob. ‘Zou ze nog op zijn? Zit ze nog op mij te wachten?’ Hij zag haar niet in de kamer zitten. Eerst liep hij naar de lamp. Hij trok aan het koortje, maar de lamp bleef branden, althans min of meer gloeien. Het leek een beetje op het nagloeien van een LED-lamp nadat het was uitgezet. Alleen was dit nog een ouderwets peertje. Volgens zijn beperkte kennis van electronica, gaf een lamp licht, was een lamp of doorgebrand, of fluctueerde de spanning van het lichtnet, maar dan zou de televisie daar ook last van moeten hebben. Rob draaide de gloeilamp los. De lamp voelde niet heet aan. Daarna liep hij naar het LCD-scherm aan de muur. Ook een sneeuwend beeld had hij in geen jaren meer gezien. Ten eerste omdat zenders die niet uitzonden, normaliter een testbeeld kregen en ten tweede omdat moderne televisies automatisch na enige tijd uitschakelden, als er geen uitzending was. Het viel hem op dat het beeld niet egaal sneeuwde. De langdurige ruis veroorzaakte op enkele plekken wat inbrandverschijnselen. Blijkbaar stond de tv al enige tijd in deze stand. Toen hij het apparaat wilde uitzetten, leek Rob even enkele letters te herkennen, die wat schuin en onregelmatig over het beeldscherm liepen: ‘Pomozite’. Het woord zei hem niets. Het leek meer een toevallige verschijning en hij stond er verder ook niet lang bij stil. Marion had blijkbaar de televisie aangelaten en hij wilde naar bed. Met het licht van zijn mobieltje aan, zag hij de schone slaapster in bed liggen. Ze snurkte licht. Hij zag op haar nachtkastje een half opgedronken glas water en een doosje met slaappillen liggen. Zijn conclusie was snel gemaakt. “Zij slaapt diep!” Hij deed zijn kleren uit, ging op het bed zitten en wilde naast haar gaan liggen toen hij zich bedacht dat hij zijn tanden nog niet had gepoetst. Geërgerd stond hij weer op en liep naar de badkamer. Hij opende de deur en bij de eerste stap, die hij in deze ruimte zette, gleed hij bijna onderuit. De vloer was nat. Niet heel nat, maar vochtig genoeg om uit te glijden. “Verdomme!” Hij pakte een handdoek, droogde de vloer en ging er vervolgens op staan. Rob pakte zijn elektrische tandenborstel. Toen hij in de spiegel bekeek of hij geen gedeeltes in zijn mond vergeten was, zag hij vanuit een ooghoek dat het douchegordijn voor het ligbad dicht was. “Nou, nou. Ze heeft er wel een potje van gemaakt!”, mompelde hij. Normaliter was het een ongeschreven wet dat zij na het douchen of badderen de gordijnen open trokken om zo ervoor te zorgen dat de waterdamp op de muren sneller via het ventilatiesysteem verdween en schimmels en vochtplekken werden voorkomen. Toen hij het gordijn opende, werd hij toch wat bezorgder. In de badkuip lag nog een plas water met een roze-rode vlek op de bodem van het bad. Nu had Rob deze vlekken wel eens vaker gezien in het toilet als Marion haar maandelijkse periode had en er niet goed was doorgetrokken, maar in het bad was de eerste keer. ‘De Zolpidem heeft haar echt van de kaart gebracht’, dacht hij. ‘Zij heeft eerst een slaappil genomen en is daarna gaan douchen.’ Eén van de bijverschijnselen van Zolpidem is enige vergeetachtigheid voorafgaand aan het slapen. Het wordt dan ook altijd aangeraden om na het nemen van zo’n pil direct naar bed te gaan. Rob kende deze effecten. Enkele jaren geleden toen Marion na het overlijden van haar vader regelmatig dit middel innam, kon hij van alles tegen haar zeggen en antwoordde zij uitgebreid terug, maar bleek zij zich de volgende dag niets meer van dat gesprek te herinneren. Wetend dat zijn vrouw zeer hygiënisch is ingesteld, moest zij wel al behoorlijk van de kaart zijn geweest toen zij douchte. Hij was blij dat hij haar niet in bad had gevonden. Nadat hij het bad naspoelde en schoon had gemaakt, stapte hij met een diepe zucht in bed. “Eindelijk.”, mompelde hij. “Wat een dag!”

De volgende morgen werd Marion verkwikt wakker. Ze keek haar echtgenoot aan. Hij sliep nog. Deze keer besloot zij snel op te staan en voor hem een ontbijtje op bed te maken. In tegenstelling tot de voorgaande nachten, voelde zij zich nu uitgeslapen en energiek. Ze neuriede een kinderliedje, terwijl zij een paar eieren kookte, koffie zette en brood uit de tooster haalde. Ze pakte een klein doosje voorzien van een goudachtige verpakking, ze schreef een korte tekst op een kaartje, dat zij een dag eerder tijdens het shoppen had gekocht en legde beide naast de koffie op het dienblad. “Schat. Kijk eens!”, riep ze vrolijk toen zij de slaapkamer binnenkwam. Ze zette het dienblad op bed en deed de gordijnen open. Het felle zonlicht kwam de slaapkamer binnen en verblindde even Robs ogen, die nog niet aan het licht gewend waren. In gedachten had hij Marion het liefst verteld nog een paar uurtjes te willen blijven slapen, maar hij kon begrijpen dat zij op deze dag niet de hele dag in bed wil blijven liggen. Hoewel… Rob daar niet echt bezwaar tegen zou hebben. Hij ging rechtop zitten en kreeg direct het dienblad op zijn schoot gezet. Rob glimlachte. “Zo. Dankjewel lieverd!” Hij was blij dat zij er weer zoveel vrolijker uitzag dan de dag ervoor. “Gefeliciteerd met onze trouwdag!”, zei ze met een zwoele stem en gaf hem passionele kussen op zijn lippen. De koffie ging bijna over het bed. “Pas op schat, je gooit nog de koffie om!”, zei Rob tussen haar kussen door. “Het kaartje beschreef haar liefde voor hem en de hoop om nog minstens dertig jaar erbij getrouwd te zijn. Het gouden doosje bevatte twee manchetknopen met erin de letters ‘RM’ gegraveerd. Alvorens van zijn ontbijtje te genieten, zette hij het dienblad opzij en knuffelde Marion hartstochtelijk. “Ik kan mij geen andere vrouw bedenken die mij zoveel liefde kan geven. Die eerste twintig jaren zijn omgevlogen. De volgende dertig mogen best iets langzamer gaan schat!” Nu keek Marion een beetje vragend naar Rob. Rob deed alsof hij het niet begreep. “O, schat ik moet je bekennen dat ik je cadeautje nog niet kan geven. We hebben vanmiddag om vier uur een diner bij Le Marchal. Daarna heb ik een verrassing voor je. Nog heel even wachten…” Rob glimlachte en genoot van haar nieuwsgierigheid, terwijl hij zijn koffie dronk en zijn eitje verorberde. “Om vier uur in de middag?”, vroeg Marion nog verbaasd. “Eh, ja.” “Voor een diner wat vroeg! Wat ben jij vanavond van plan? Rob keek naar buiten en ontweek de vraag. Het stralende zonlicht scheen door de grote glazen wand, die het penthouse rijk was. “Het is mooi weer! Zullen wij vanmiddag gaan picknicken in het stadspark?” “Jij bent echt gemeen hé! Jij hebt mijn cadeautje al….” “Ha,ha,ha. Sorry liefje. Je zult nog even moeten wachten. Ik heb wat bijzonders geregeld, maar kan het je vanavond pas geven.” Marion keek een beetje als een mokkende tiener, maar kon uiteindelijk die geheimzinnigheid ook wel een beetje waarderen. Dat was nu juist wat hun huwelijk ook steeds weer verfrissend en jong hield. “Kleed je maar aan schat. Straks komen je schoonouders op de koffie om ons te feliciteren.”, zei Rob terwijl hij opstond. “Oh?” “Dat weet je toch? Mijn pa en ma komen altijd op de koffie op onze trouwdag!” Marion had er niet bij stilgestaan. “Oeps. Vergeten. Dan ga ik nog even snel douchen!”, riep ze al rennend in de richting van de badkamer, voordat Rob de kans kreeg om daar als eerste te zijn. “Alweer? Had je gisteravond ook al niet gedoucht?” “Huh? Nee, hoezo?”, riep Marion vanuit de badkamer terwijl zij de douchekraan open zette. “Laat maar!”, schreeuwde Rob terug, om boven het geluid van de lopende kraan uit te komen. ‘Ze moet eens stoppen met die Zolpidem!’, dacht hij. Het was precies 11 uur toen de ouders van Rob op de koffie kwamen. Zoals gebruikelijk namen zij gebak en bloemen mee en kregen hiervoor in ruil een ‘Robusta’ aangeboden. Na de gebruikelijke begroeting en gebabbel over kleding, het eten en het weer, kwamen de meer inhoudelijke zaken aan bod. Toen Marion naar de keuken ging om een tweede kop koffie in te

schenken en haar schoonmoeder achter haar aanliep, wist ze al welk volgend onderwerp in de keuken besproken zou worden. “Kindje, ik weet dat je een moeilijke tijd hebt gehad en dat je na de miskraam misschien jezelf afvraagt of je een volgende keer wel een gezonde baby kunt krijgen, maar je kunt misschien ook overwegen een kindje te adopteren?” Marion liet haar hoofd hangen. “Of een hond nemen!”, antwoordde ze. “Huh?” “U moet niet bij mij zijn, mam. Rob vindt dat hij te oud wordt. U moet bij hem zijn! Geloof mij, ik besef heel goed dat ik ouder word, maar dit is een beslissing die met z’n tweeën genomen moet worden. Zolang Rob daar niet achter staat of daar nog niet aan toe is, dan…” “...dan is het straks te laat!” “We zullen wel zien, mam. We hebben best een moeilijke periode achter de rug.” Ze corrigeerde zichzelf, “Nee, ik heb een moeilijk periode achter de rug. Dankzij Robs steun heb ik mijzelf weer een beetje teruggevonden. Ik ga daar nu niet een nieuw probleem bij maken!” ‘Waarom willen ouders altijd kleinkinderen?’, dacht Marion enigszins geïrriteerd. Met nog een tweede stuk gebak, een kop koffie en later wat soep, was het middag geworden en namen Robs ouders afscheid. Marion voelde zich wat opgelucht. Rob wist wel wat zich had voorgevallen in de keuken. “Laten we onze dag niet verprutsen schat. Kom, ga je verkleden en dan gaan we naar Le Marchal!” Marion knikte en ondanks het gebak en de soep, zag ze het diner wel zitten. Ze kleedde zich snel om. Rob stond bij de deur op haar te wachten. Ze had een rode jurk aangetrokken, die net haar knieën bedekten. De slanke taille maakte haar figuur nog vrouwelijker. Haar middellange zwarte haar, haar blauwe ogen en spierwitte tanden gaven haar nog steeds een uiterlijk van een vrouw die net de dertig was gepasseerd. Althans in Robs ogen. De twinkel in zijn ogen verraadden dat ze hem nog steeds kon ‘verleiden’ en de jurk, die ze de dag ervoor had gekocht, in de smaak viel. Rob had zelf een marineblauw maatpak aan en voor de gelegenheid een overhemd aangetrokken waarbij de manchetknopen, die hij zoeven had gekregen, gebruikt konden worden. Zijn donkerbruine stoppelbaardje stond hem goed, vond Marion. Le Marchal bevond zich midden in het centrum van de stad op de bovenste verdieping van het achttien etages hoge gebouw. Het uitzicht was fenomenaal. Het restaurant draaide langzaam rond, zodat je gedurende het hele diner één ronde had gemaakt en de hele stad van boven tenminste één keer had gezien. De prijzen van het exclusieve restaurant waren ook fenomenaal. Alleen de garnalencocktail kostte al meer dan bij de gemiddelde ‘Chinees’ een complete maaltijd kostte. Rob maakte zich niet druk. Zij konden het zich veroorloven. Nadat zij het voorgerecht hadden gegeten, werd de nieuwsgierigheid van Marion haar toch te veel. “Oké, Rob. Ik heb nu veel geduld gehad, maar nu wil ik graag van je weten wat voor verrassing je voor mij hebt!” Rob snapte haar ongeduld. Hij had de spanning ook behoorlijk weten op te bouwen. “Schat, je weet dat ik maar één ding van je wil...”, begon Rob. “..dat je gelukkig bent en ik je alles kan geven wat je hartje begeert. Helaas hebben wij wat tegenslagen gehad, die jou ook behoorlijk hebben geraakt. Het wordt tijd dat wij die tijd achter ons laten en naar de toekomst kijken. Ik heb jou voor deze ene keer niet om goedkeuring gevraagd, omdat jij in eerste instantie allerlei bedenkingen zou hebben over mijn.. ‘verrassing’. Maar ik heb alles geregeld en er is geen weg terug. Je weet dat ik normaliter niet zo buitensporig doe, maar deze keer denk ik dat ik iets voor je heb, waar je eigenlijk onbewust al langer naar verlangde!” Rob wenkte de ober. “Kunt u ons een fles champagne brengen?” “Bien sur!” “Kunt u mij zeggen of de ‘bestelling’ van meneer Meyer al is aangekomen? “Zeker! Het ligt bij de bar. U moet er even voor tekenen!” “Uitstekend. Dan zal ik het even ophalen, terwijl u de champagne brengt.” Rob liep naar de bar en wachtte geduldig op de garçon, die eerst nog een andere heer aan een drankje hielp. Marion keek naar Rob en liet hem geen moment meer uit het oog. Vanwaar al die geheimzinnigheid? Wat had hij voor haar geregeld of gekocht. De spanning werd haar bijna teveel. Maar nu kwam dan toch het uur van de waarheid. Nu zou zij het eindelijk te weten komen wat al die geheimzinnigheid betekende.