Nachtmerrie

Het gebeurt mij niet vaak, maar maanden geleden, werd ik zwetend wakker. Ik droomde dat ik weer op de middelbare school zat. Er was iets mis gegaan en mijn huiswerk was niet af en dat was een reden voor de rector om mij het hele jaar over te laten doen. Vreselijk frustrerend. Ik heb mijn hele jeugdige leven enorm hard gestudeerd om maar zo snel mogelijk van school te zijn. Dit is was ongeveer het zwartste doom scenario dat mij kon overkomen.

De redenen daarvan laat ik hier buiten. Dan wordt het een autobiografie en dat is nou net wat ik als schrijver mijnlezers niet wil aandoen. Hoewel er een publiek is dat ligt te ‘kwijlen’ bij het lezen van een autobiografie wat over het algemeen alleen maar over iemand anders ellende gaat, wil ik juist altijd de diepere gedachte achter een overdenking benadrukken en de lezer stimuleren na te denken in een positieve zin.

Hoe zulke dromen ontstaan weet ik niet. Mijn middelbare school periode ligt al decennia achter mij en dacht dezewaangedachte (die overigens in werkelijkheid nooit is gebeurd) wel te hebben uitgebannen. Blijkbaar heb ik toch een gebeurtenis naar de achtergrond gedrukt en nimmer goed verwerkt.

Nu ben ik ook niet de enige met nachtmerries over mijn schoolperiode. Ook mijn kinderen hebben geen van allendeze periode als prettig ervaren. Pesten, de zekere druk van de ouders, de verwachtingen van de maatschappij, de houding en begeleiding van de school, een heel scala van mogelijkheden dienen zich aan om een hekel aan school te hebben.

De cijfers van het aantal jongeren met zelfmoordneigingen op de middelbare school zijn niet voor niets hoog! Ookop de school van onze kinderen hebben zich deze voorvallen voorgedaan en hebben helaas ook het nieuws gehaald…. Eigenlijk zou ik wel eens willen horen of er nu echt jongeren zijn die zich de (middelbare) school als uitzonderlijk fijn hebben ervaren. Het feit dat je eigenlijk al als baby moet presteren, voor je het weet wordt je al in een “achterstands”-groepje geplaatst, omdat je niet snel genoeg leert praten, lopen of een mogelijke eetstoornis hebt omdat het kleintje niet wil eten en krijg je al een stempel opgedrukt dat vooral de zaken waar je niet goed in bent, toch vooral in je toekomst je gaan opbreken: dus meer presteren is de boodschap. In de middelbare school wordt dat nog eens sterker benadrukt als de leraren alleen over de paar slechte cijfers in het mentorgesprek willen praten met de ouders en niet over de andere zaken waar je zoon of dochter wel goed in scoort. Het wordt nog erger voor het kind als de ouder de leerkracht dan bevestigend aankijkt en de mening van deze pedagoog gaat overnemen. Het kind krijgt dan helemaal het gevoel dat het een hopeloos geval is. De motivatie wordt nul: hij kan toch niets! Ik heb mijn kinderen altijd ondersteund in de zaken die goed gaan en daar hen de positieve energie van gegeven, en dat de zaken die niet of minder gaan, dan niet zijn weggelegd voor hem of haar. Niets om je druk over te maken, maar als jongeling wordt je door deze leerkracht of medeleerlingen daar continue meer geconfronteerd. En dan kunnen die jaren maar het liefst zo snel mogelijk voorbij zijn. Zwetend wakker worden en bedenken dat je een jaar moet overdoen, was voor mij dan ook een ‘worst case’ scenario.

Toevallig was ik kort geleden op een congres waarbij een seminar werd gegeven door Marc Lammers. Debondscoach van het dames Hockeyteam, waarbij hij een uiteenzetting gaf in hoe je iemand kan stimuleren in zijn werk, in dit geval hockey. Wat bleek Marc scheen in zijn jeugd een vorm van (zware) dyslectie te hebben. En ook hij had in zijn schooltijd trauma’s, want van hem zou niets terecht komen als hij niet beter zijn best zou doen om de dyslectie te overwinnen.(als je dat al kan!) Om een lang verhaal kort te maken, wat was de gouden greep: probeer niet van een 3 een 7 te maken maar probeer van een 7 die je al hebt, een 9 te maken. Je verliest te veel energie aan de moeite die het kost om in iets waar je niet goed in bent, beter te worden, terwijl je juist in de zaken waar je je lekker bij voelt makkelijk nog verder kan verbeteren en zelfs erin uitblinken. Bovendien voorkom je dat de vakken waar je goed bent zo veel lijden onder de druk om de slechte cijfers op te krikken, dat je school helemaal niet meer ziet zitten.

Op enig moment werd ik ook door zijn voorbeelden bij de presentatie diep geroerd. Uiteindelijk bracht hij zijnhockeyteam naar de zegen en werden zij wereldkampioen in Beijing! Niet door de slechte kwaliteiten te benadrukken maar door de goede nog beter te krijgen. Doe dat ook met jouw kind!

Voor geïnteresseerden; lees zijn boek: “Van goed naar goud!” isbn 9789461561886.Voor iedere ouder, die zijn kind wil coachen met een positieve benadering! Voor menig pedagoog zou dit ook verplichte kost moeten zijn!

En ik? Ik was zeer slecht in gym. Ik was dik, kon niet meekomen en werd daar steeds op afgerekend.Gelukkig leefde ik niet in America waar sport belangrijker is dan andere vakken(!) Ik ben schrijver geworden. Daar heb ik geen lichaamsbeweging voor nodig en voel mij er uitsteken bij!!!

                                                                                                            Auteur Tiberius Black